سیزده سال عطش تشنه‌ی لبهایت بود

قمر و شمس و فلک گرم تماشایت بود

نجمه پرورد تو را با تب احساس حسن

کربلایی شدنت از دم بابایت بود

بعد بابایت عمو مرحم زخم دل من

لحن قدسی تو و صورت زیبایت بود

تا دلم تنگ حسن می‌شد و همصحبتی‌اش

بهر تسکین دلم صحبت و آوایت بود

آنقدر سهل و سبک رفتی و بارت بستی 

 که ندانستی عمو غرق تماشایت بود

آنقدر شوق وصال پدرت در دل بود

همه‌ی عرش خدا مست تجلایت بود

خواستی تا که وصالت بشود روحانی **** مصحف دشت پر از قطعه‌ی اعضایت بود