در غروب کوکب اقبال‌ها ** می‌ربودند از همه خلخال‌ها

در غروبی که پر از تشویش بود ** هر دل از بار غمی دلریش بود

بود صحرایی سراسر بی کسی ** دلهره، آزردگی، دلواپسی

یک طرف طفلان هراسان در فرار ** یک طرف شادی دشمن برقرار

تا که مشتی از عدو بگشوده شد ** بین آن یک گوشواره دیده شد

آن همه بانوی پا تا سر حیا ** شد اسیر لشگر جور و جفا

خیمه‌هایی سر به سر افروخته ** دست و پاهایی که یکسر سوخته

کودکان مبهوت و لرزان و غمین ** وای از حال زنان بی معین

جای عباس است خالی ای دریغ ** وای از این افسرده‌ حالی ای دریغ