ترنمی به لبم دارم و دعایی سبز // به حرمت دمتان در دلم نوایی سبز

خراب می‌شود این دل اگر بدان نرسد // ز مهر مادری تو نمی عطایی سبز

به جوش آمده قلبم و ذکر می‌گوید

و در ثنای شما شبه شعر می‌گوید

هوا هوای جنون است و سینه‌ها شیدا // تمام صورتم از اشک شوق چون دریا

به یک نگاه تو جریان گرفته طبع دلم // و با اشاره‌ی تو می‌کنم ز جان آوا

بساط شعر من امشب اگر که چیده شده

تمام شاعری ام با تو آفریده شده

من امشب آمده‌ام تا مرا توان بدهی // بر این دلی که در این سینه مرده جان بدهی

نخی ز چادر خود را برای روز جزا // به دست خالی من محض الامان بدهی

دلی که شد به غم تو اسیر آوردم

برای هدیه سری سر به زیر آوردم

تو مادرانه به حال دلم تفضل کن // اگر چه خار منم تو خودت مرا گل کن

ز قبل روز ولادت به زیر دین توام // بیا و تا به قیامت مرا تحمل کن

اگر چه ناخلفم من، تو ذره‌پرور باش

اگر چه سر به هوایم مرا تو مادر باش

نفس بده که به پای شما نفس بزنم // برای وصف تو ام‌الحیا نفس بزنم

نفس بده که نفس‌های من بس آلوده‌است // اجازه‌ای بده ای هل اتا نفس بزنم

من از ترنم فیض شما در آوایم

غبار پای غلامان آل زهرایم

نصیب من شده الطافتان الهی شکر // و روزی‌ام بود از خوانتان الهی شکر

 چه خوش که از ازل این دستهای سائلی‌ام // همیشه بوده به دامانتان الهی شکر

 ز کودکی پر احساس و همهمه‌ام

و تا قیامت کبری غلام فاطمه‌ام

تویی که منشاء نوری و عصمت اللهی // تو عالم همه سرّ و  به غیب آگاهی

 علی است شمس ولا و قسم به نام علی // به آسمان ولایت تویی که خود ماهی

ز نور روی تو روشن تمام عالم شد

به خاطر تو بهشت خدا فراهم شد