خسته از یک فراق سنگینم

ای مدینه دوباره غمگینم

غصه ای بی حساب دارم من

پرسشی بی جواب دارم من

شرزه شیرم که میر لشگر بود

آیه ای از وجود حیدر بود

او که آب آور خیامش بود

آسمان محو احترامش بود

او که نامش شراره می افروخت

دشمن از تیغ و بازویش میسوخت

چه شد از روی مرکبش افتاد

دور از چشم زینبش افتاد

چه کسی دست از تنش انداخت

چه کسی تیر کین سویش انداخت

چه کسی لطمه بر وجودش زد

چه کسی از قفا عمودش زد

او که همواره درد دین میخورد

از چه با صورتش زمین میخورد

باورم نیست بی قمر شدنم

باورم نیست بی پسر شدنم

باورم نیست که گلان مرا

شیر مردان منم یلان مرا

کوفیان ز عاشقی غافل

روبهان حقیر و هم بزدل

دوره کردند و صیدشان کردند

بر سر نیزه راسشان کردند