رنگ از رخت پریده و رنگم پریده است

در بین بستری و دل من رمیده است

بابا چقدر چهره زرد تو آشناست

چشمت چه قدر غصه هجران کشیده است

فکر منی پدر که به کوفه چه می‌کشم؟

روزی که میرسم وَ قد من خمیده است

دلشوره حسین تو را هم گرفته است؟

چون نوبت فراق تو با او رسیده است

وقت غروب همره مادر تو هم بیا

وقتی که شمر (ل) تا دم مقتل دویده است