همای رحمتی تو بی کرانی/تو مأنوس خدا در آسمانی 

غباری که ز نعلینت بر آید/بود چون اخترات کهکشانی

تو با هر تار و هر پود عبایت/دو صد دل را به همره می‌کشانی

تو آقا با اشارت‌های ابروت/بلا را از دو عالم می‌نشانی

تو در وقت رکوعت پیش خالق/به سائل روزی‌اش را می‌رسانی

تو که با رعد و برق ذوالفقارت/عذاب حق به خیل کافرانی

«اَشِّداءُ عَلیَ الکُفار»ی آقا/و یار بی‌کسان و خستگانی

خدای دلبری و دلربایی/تویی که دل ز مستان می‌ستانی

تو که با خالق خود هم نشینی/به محشر بر سر ما سایه‌بانی

به حق فاطمه «فَانظُر عَلَینَا»/نگاهی ای امام هر دو دنیا

دلم تا با غم عشق تو خو کرد/هوای باده و جام و سبو کرد

هوای باده ای از جنس کوثر/که هر میخانه را با آبرو کرد

تویی ساقی و نامت کرد مستم/وَ ذکرت حال دل را زیر و رو کرد

تویی ساقی صهبای خدایی/که باید بهر ذکر تو وضو کرد

خوشا آنکس که در حالات مستی/وصال ساقی اش را آرزو کرد

خوشا آنکس که وقتی باده می زد/فقط ساقی خود را جستجو کرد

دمیکه می گساران جمع هستند/نمی باید جز از تو گفتگو کرد

جراحت های دل را می شود با/شفای نام زیبایت رفو کرد

الا ای مظهر سرّو عجایب/تویی قهری که باید بر عدو کرد

من از عشق تو آزادی نخواهم/خرابم بی تو آبادی نخواهم