شکر لله که من هم ز صف اصحابم

من ز اصحابم و شاه کربلا اربابم

نبود هیچ حراسم به دل از ظلمت قبر

تا که رخسار حسین است مه و مهتابم

بسکه گفتیم و شنیدیم ز صحنش همه عمر

هر شبم با تب و شوق حرمش می خوابم

او به یک نیمه نگه کرده دلم را غارت

تا ابد بهر همان نیمه نگه بی تابم

هر کجا محفل روضه است به نام ارباب

نه به پا بلکه به سر رو به سویش بشتابم

روی زیبای حسین است مرا قبله دل

از ازل تاق دو ابروش بود محرابم

با همه زشتی و نامه سیهی شکر خدا

نظری کرده و من جزو صف احبابم

کاش آید سر بالین و بگوید با من

آمدم نو کر خود را ز وفا دریابم