گیسوی سوخته و پای پر از طاول و تیغ

سهم من از غم دوری تو بابا شده‌است

دست‌ها بی رمق و دیده ندارد نوری

ز فراقت قد نوخاسته‌ام تا شده است

من که جایم همه دم بر سر زانوی تو بود

حال رزقم لگد و سیلی اعدا شده است

از غروبی که تو رفتی و حرم هم می‌سوخت

به سفر رفتن تو سخت معما شده است