بسم رب الحسن (ع)

الحمد لله الذی لیس له منازع یعادله

بعد از مدتی وقفه در رسیدگی به این صفحات و یادداشت‌ها، به نظرم رسید نکته مهمی رو در خصوص ذاکری و مداحی بنویسم.  البته از دوستان خواننده و بالاخص مداح خواهش می‌کنم این مطالب رو خدای ناکرده، حمل بر اینکه حقیر بیشتر می‌دانم یا ... نکنند. بلکه بر حسب وظیفه فقط ناقل مطالبم و منعکس کننده‌ی اونها . . ..

به قول اکثر اساتید یک مداح باید به صورت مداوم و همیشگی در وجود خود و در دل خود مجلس ذکر داشته باشد. یعنی به عبارت بهتر یک مداح باید ابتدا ذاکر باشد و بعد مداح. این ذکر می‌تواند مرور بر مقاتل و اشعار محفوظه در ذهن باشد، که بر اثر مرور زیاد نتایجی حاصل خواهد شد که یکی از آنها اشراف به زوایای مقاتل و اشعار است و نتیجه آن هم قدرت گریز در روضه‌هاست. منظور از قدرت گریز این است که به عنوان مثال علمای علم حدیث می‌توانند از وقوف در احادیث مستند به اثبات احادیث دیگری بپردازند یا به حقانیت فتوایی دست یابند. لذا از اشراف به نسخ تاریخی چه مقاتل (ماجرای شهادت آل الله (ع)) و چه دیگر مراودات آن بزرگان می‌توان فتح بابی بر مفاهیم ناگفته در کتب و نصوص دینی و تاریخی یافت. چرا که آـن بزرگواران خود باب نوراند و بر هر طالبی به قدر ظرف وجودش می‌تابانند. ضمن اینکه چاشنی اساسی این تفحص‌ها سلوک معنوی است که باعث تسریع در این امور می‌شود. دائم الوضو بودن، مداومت بر نماز اول وقت با اذکار توصیه شده، اهل نافله بودن، مداومت بر زیارت کردن چه از دور و چه از نزدیک، محافظت از چشم و گوش با ذکر یا بصیر و یا سمیع و قبل از ورود به مجلس گفتن اذکاری همچون:

·        صلوات (100مرتبه)

·        استغفر الله ربی و اتوبو علیه (70مرتبه)

·        یا معطی السائلین (100مرتبه)

·        حمداً لله شکراً لله (100مرتبه)

·        یا زهرا (213مرتبه)

·        السلطان (150مرتبه)

·        یا سریع‌الرضا (100مرتبه)

در پایان این پست، از دوستان خواننده‌ خواهشمندم که دعا کنند حقیر هم عامل به این معانی باشم.

                                                                                              یا علی مدد