مرا که فاتح بدرم ز پای افکندند / دمی که غنچه‌ی گل را به پیش من کندند

مرا که دست خدایم پس از رسول خدا / به ریسمان شیاطین دو دست من بستند

به پیش چشم پراشکم ز ماتم احمد / به پشت خانه من آتشی به پا کردند

در آن حرارت هیزم هزار واویلا / که مرغ عشق مرا زنده زنده سوزاندند

به ضربه‌ی لگدی یارم از نفس افتاد / در آن زمان که گلم را به پشت در دیدند

نگاه کرده و رفتند خیل نامردان / به اشک چشم حسینم چقدر خندیدند

یگانه یاورم از درد و غم به خود پیچید / دمی که شوهر او را کشان‌کشان بردند