بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم انا نرغب الیک فی دولة الکریمة تعز به الاسلام و اهله و تذل به النفاق و اهله

با سلام و صلوات بر روح پاک‌ترین بانوی هستی و سرچشمه نور آفرینش حضرت صدیقه کبری (علیها سلام الله) و بر سلاله‌ی نورانی‌اش و تمام فاطمیون عالم . . . من الازل الی الابد

فاطمیه ایامی سراسر حزن و اندوه، داغ و افسوس، ناله و گریه است. اندوهی که تداعی داغش و مرور تاریخش استخوان را آب می‌کند و قلب را مذاب. فاطمیه ورقی است از اوراق تاریخ که تاریک‌ترین موجودات در قالب انسانی، نورانی‌ترین و مقدس‌ترین و آسمانی‌ترین تندیس بشریت را در هجوم هجمه‌های نفسانی خویش آزردند و در حرارت آن قلوب مشتاقان و محبان را سوزاندند.

قرتاص تاریخ مصحفی بی انتها از فجایعی است که عمال شیطان صفت نفس پرست تصویر کرده‌اند. شعله‌های سوزانی که بلافاصله از بعد عروج روح ملکوتی رحمت عالمیان و رسول مهربانی‌ها زبانه کشید، هنوز شیعیان بحرین و یمن را میسوزاند و اگر پیش نیامده بود، اینکه پیش آمده، شاید گسترش مهر و مهربانی‌ در تمام عالم هیچ مظهری از فسق و فساد و ظلم را باقی نمی‌گذاشت.

الغرض! ارزش، اهمیت و عظمت ایام فاطمیه و مهمتر از آن قداست این ایام هر شیعه‌ی خلّصی را بر آن میدارد تا به سوگ بنشیند در این ایام. بگرید و نوحه کند، که چرا بوسه‌گاه پیامبر هتک حرمت گردید و صدمه دید.اما با این حال در بین عوام‌الناس و گاهاً در میان برخی خواص و نزدیکان با سؤالی مواجه می‌شویم که سبب سوگواری چیست؟ علت مویه کدام است؟ و چرا سینه می‌زنیم و آه می‌کشیم؟ چرا ایام فاطمیه طولانی است؟ چرا دین ما همه عزاداری است و شادمانی ندارد؟ و چراهایی از این قماش که دل را می‌سوزاند؟ خاصه از طرف هم سلکان و دوستان و نزدیکان ....!

شاید و حتماً اینچنین است که حقیر در جایگاه پاسخ به سؤالات فوق نیستم و پاسخگوی این بحث باید اشراف قلبی و عقلی بر این موضوع داشته باشد، !!اما!!

اهتمام عظما و بزرگانی من جمله مرحوم حضرت آیة الله بهجت و حضرت آیة الله فاضل لنکرانی (رحمت الله علیهما) و حضرات آیات وحید خراسانی، جوادی آملی و گل سرسبدشان رهبر معظم انقلاب (دام برکاته) بر شکوهمند برگزار شدن این ایام و اعتلای پرچم عاشورای فاطمی مبین حقیقت این ایام است.

از باب شخصیت منحصر به فرد حضرت صدیقه عذرا (س) که بعد از رحلت رسول‌الله (ص) دریافت کننده وحی بوده‌اند و به سند حدیث شریف کساء دلیل خلقت سماوات و ارضین، سزاوار است در ایام سوگواری آن بانوی بزرگوار محزون بود و ناله و نوحه سرداد. از حیث دیگر، چون همین بانویی که عظمت شخصیت و بزرگی روحش برهیچ کسی حتی دشمنان پوشیده نیست، در مدت قلیل و کوتاه زندگی دنیائیش متحمل رنج‌های فراوان و بزرگی شد که هر کدامش برای یک عمر مغموم بودن کافی است، باز هم تعزیه و گریه و ندبه بر ایشان و احوالشان زیبنده مؤمنان است. با نگاهی عمیق به تاریخ می‌توان پی برد که از زمان رحلت پیامبر اکرم (ص) تا روز شهادت حضرت زهرا(س) چه این ایام چهل و پنج روز، چه هفتاد و پنج روز و چه نود و پنج و یا حتی بیش از این موارد بوده باشد، بار مصائبی که بی‌بی دو عالم متحمل شده‌اند از غصب حق جانشینی امیرالمؤمنین (ع) تا حمله به منزل ایشان و حدوث ضرب و شتم، تا سقط کودک در رحم و از انحصار در آوردن باغستان فدک و ضرب و شتم مجدد بابت احقاق حق غصب شده فدک و خانه نشینی همسر ایشان و بیماری طولانی آن بزرگوار و شبانه به درب خانه انصار و مهاجر رفتن و قول گرفتن بر ولایت علی (ع) و ماجرای غدیرو باز بی وفایی ایشان، گریه و ندبه‌های ایشان در مزار پدر در ایام کوتاه فراق پیامبر و حیات ایشان، تماماٌ سندی مستند بر صحت عزاداری بر آن بانوی بزرگوار است.

حال اگر رادیو و تلوزیون فقط در شب و روز شهادت آنهم مختصراً به این موضوع می‌پردازند، حجت ما را بیان نمی‌کنند. حجت ما علمایی هستند که تا ده شب در منزلشان مجلس عزا برقرار می‌کنند. مثل روضه سیدالشهدا روی زمین می‌نشینند و روضه می‌شنوند.

حجت ما سخن حضرت آقاست که می‌فرماید: فاطمیه را مانند محرم عاشورایی برگذار کنید.

الغرض! آنچه به ذهن ناقص حقیر مترتب می‌شود و در مجالی اندک می‌گنجد مطالب فوق است. به امید روزی که تمام عالم به یاد فاطمه و قیام جهانی فاطمه به پا خیزد

یا علی مدد